Η ανοιξη των ποιητών 2020!!

Από τις 7 έως τις 23 Μαρτίου 2020
Έκδοση 2020
Κουράγιο
Είναι ένας στίχος του Corneille. Ένας διάσημος παλαιός Αλεξανδρινός, στο τέλος του Cid, που λέει την καρδιά, την ελπίδα και το θρίαμβο του χρόνου κάπου στη Σεβίλλη:
Ελπίδα στο θάρρος σας, ελπίζω στην υπόσχεσή μου ...
Και σε αυτό το hemistiche όλη η γενναιότητα του κόσμου κυλούν για αιώνες, με τόσο πολλή συνέπεια. Τόσο πολλή υπομονή πέρασε στον επόμενο, όπως ένα μυστικό κληροδότημα, ένα πιο αποτελεσματικό μάντρα από τους σκληρούς νόμους του αίματος.
Και το θάρρος να ξεπεράσουμε τα βασίλεια, τις αδελφότητες, τους εξορίστες, τους πόνους, την αυγή και τις εξαφανίσεις. Τα ρολόγια μας χτυπάνε την ώρα του θάρρους, έγραψε την Άννα Αχμάττοβα το χειμώνα του 1942. Ενώ ο Πρέβερ στρίβει το λαιμό του στις έτοιμες σκέψεις του «Αντονίδη»: Ο δηλωμένος πόλεμος / πήρα το θάρρος μου και στα δύο χέρια Τον πνίγησα. Επειδή η λέξη, επίσης κομμένη για δόξα, έχει μερικές φορές κακή τύχη. Ωστόσο, τα έντερα. Ωστόσο, τολμούν. Ωστόσο, ο λατίνος virtus, που κάνει τον Virgil και τον Apollo να λένε με μία φωνή: Δείξε το νεανικό θάρρος σου, παιδί, έτσι φτάνεις στα αστέρια.
Αυτή η δύναμη ψυχής, ικανή να αγγίξει τα αστέρια, καλεί στα λόγια του Δέσνου, τον οποίο είπε ο Ελούαρντ, πριν να επιστρέψει η τέφρα από το Τέρεζιν, ότι ήταν η ποίηση του θάρρους. Μια ποίηση που παίζει με τη ζωή, την αγάπη, την ελευθερία, ακόμη και στο χειρότερο των θανάτων. Με αυτό που έχω αφήσει θάρρος, να σπάσει όλη τη νύχτα, πρότεινε τον Paul Valet, εξίσου γρήγορο να πεθάνει.
Είναι το βαμβάκι, το θάρρος, ακόμη και χωρίς να είναι σώμα και ψυχή στα δόντια.
Αγώνας περισσότερο από οργή. Το φως για να χτυπήσει το μαύρο. Σαν να υπήρχε μόνο ένας ποιητής να πει αυτό το ξέσπασμα της ύπαρξης χωρίς υπερηφάνεια. Αυτή η αγάπη της γλώσσας που σας οδηγεί πέρα ​​από την όραση μπορεί να δει. Αυτή η αθλιότητα του λόγου που μας λείπει. Αυτή η αντοχή να ξεφύγει. Αυτή η ανησυχία για το ποίημα. Πάω κατευθείαν στην ταραγμένη ημέρα, ανακοίνωσε ο André du Bouchet. Είτε ονομάζουμε τους εαυτούς μας τον Blaise Cendrars ή τον Benjamin Fondane, τον Charlotte Delbo ή τον Sylvie Brès, τον Juan Gelman ή τον Ludovic Janvier ... Όλοι τολμούσαν. Και η πληκτρολόγηση, η ζωτικότητα του γραψίματος, το θαύμα της ποιητικής ενέργειας για να μας αποκαλύψουν ξανά και ξανά.

Sophie Nauleau

https://www.printempsdespoetes.com/Le-Printemps-des-Poetes